Bugün burada olma nedenim biraz içimi dökmek ve buraları kendi haline bırakmamak. Sözlerimin bir yerlere ulaştığını varsayarak yazmak istiyorum. Bir günlük misali yazasım geldi çünkü şu boş satırlara.
Kırgın olduğum vakitler yazı yazmanın rahatlattığını pek yeni öğrendim. Henüz 2 yıl kadar vakit olmuş olmalı. Kafamda daha mutlu ve istediğim gibi bir hayat oluşturmak hoşuma gitmiş olmalı ki kapıldım bu hobiye. Kapıldıkça daha bir koptum sanki dünyadan. Ama hoş olan kısmı zaten bu değil mi? Biraz olsun hayatla kendi arana mesafe koymak. İnsanın, kendine geniş bir çerçeveyle bakabilmesinin en güzel yanı. Sadece kendine de değil üstelik, içinde bulunduğu tüm yaşantısına, görebileceği en ince ayrıntısına kadar. Zaman zamanda başkalarının hayatlarına küçükte olsa bir bakış atmayı sağlıyor. Bakmakla görmek arasındaki farkları zihne kazıyor adeta.
Yazı yazmak güzel. Kelimelerin kağıda bir bir işlenmesi fikri, daha da önemlisi bu kelimelerin insanın korumakla mükellef olduğu en ince yerden, kalpten çıkıp da dökülmesi beyaz zemine.
Kendime bakıyorum bazen, yazının hayatımda neleri değiştirdiğine mesela. Keşfedildiğinde insanı her yönüyle etkileyen bir uğraş olmalı yazı. Kitapları ve şiirleri başka bir gözle okumaya başladım örneğin. Okumaktan öte, incelemeye yakın. Cümlelerin altında yatan her küçük detayı sorgulamaya ve onlara anlam yüklemeye başladım. Kimi satırlar,oldukça derin düşüncelerin dışavurumuydu ; kimi dizelerse, noktalama işaretleri arasına sıkıştırılmış duygulardan ibaretti sanki.
Şiirlerin ne derece acıyla yazıldığına şahit oldum bazı zamanlar ve anlam yüklü derin cümlelerin ancak kuvvetli bir duygunun yansıması olabileceğine. Okuduğum kitaplar, bana yazı yazmayı kazandırdı, yazı yazmaksa hem kitapları hem şiirleri.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder